domingo, 18 de noviembre de 2012

You used to be there

     Recuerda su inocente sonrisa brillar ante los avisos, ignoraba la tristeza producida por la ausencia.

      Llegó el día y las bromas acompañadas de risas vacías persistieron, la situación se perdía en el recuerdo sin control, su mirada juvenil no concebía el drama.

     Poco a poco iba sintiendo lo que el mundo le advertía, el vacío. Los días pasaban y aquel fantasma ocupaba las habitaciones silenciosas, las charlas mudas, las risas solitarias. El tiempo suponía un castigo donde pocas cosas hacían sentir alivio.

     Jamás había apreciado con tanto ímpetu el valor de la compañía, la necesidad de tenerle cerca, de hallar su presencia entre las paredes de ahora un frío hogar.


martes, 23 de octubre de 2012

Consumido por lo desconocido.

     Me consumo mirándote en la lejanía, dando caladas a ese sentimiento que me desgarra, siento el calor de tu mirada en mis pulmones, mi respiración se para. Eres mi adicción envuelta en seda, mi droga benévola.


     Todo forma parte de un extraño guión polvoriento, abandonado por el tiempo en un cajón de un escritorio en algún lugar lejano a la realidad, solo ante el capricho del azar, o quizá de la valentía. Veo necesario un cambio en el argumento, un hecho que desencadene un final en la historia, pero no encuentro la vía.

     Impotente por los hechos inexistentes del cercano pasado, solo puedo formularme preguntas con respuestas poco esperanzadoras acompañadas por lágrimas amargas con sabor a dosis finalizada.


martes, 25 de septiembre de 2012

I will always love you.

     Lanzas un grito mudo al cielo proclamando tu inocencia, clamas que no tienes la culpa, sufres un segundo abandono. Intento decirte que no es así, que esta vez es todo distinto, que tu, y sobre todo yo, hemos cambiado a lo largo de estos años.

     Me hubiera gustado no dejarte ahí otra vez, sola, cansada por el paso del tiempo y por tu vida frustrada. Ojalá pudiera decirte que estaré contigo cada tarde de este eterno invierno, haciéndote vibrar con algo animal, tan solo entre tu y yo.

     Solo espero que con la clara luz de cada mañana, un rayo de sol pueda ayudarte a entender que si no fuera por amor no te habría abandonado, eres mi compañera de fatigas, de lloros y alegrías, y no puedo enloquecer contigo si no tengo fuerzas, te mentiría a ti, a mi, a nosotros.

     Queda mucho por dar de nosotros, instantes de euforia, y se que solo llegarán si ambos somos felices, por eso, no es un adiós, tampoco un hasta luego o pronto, tan solo es un volvernos a conocer, con un recuerdo del pasado, y con un escenario diferente.




   

domingo, 23 de septiembre de 2012

She left, She's free.

Me cuesta admitirlo, hacerme a la idea, pero ya nada puede cambiarlo.

Me cuesta admitir que no volveré a oír esa frase, al menos no con tu voz.

Me cuesta admitir que no sonará otra vez el teléfono, siendo tu, con la que hablaba en cada idioma que ambos conocíamos.

Me cuesta admitir que no disfrutaré nunca más de aquellos paisajes con tu alegre compañía, aquellas playas que eran pura melodía veraniega, hoy son ríos de dolor invernal.

Me cuesta admitir que ya no tendré aquella infantil alegría al hacer nuestros postres, me la ha arrebatado la vida.

Me cuesta admitir que ya no estás, que te has ido sin decir adiós, o simplemente lo has ido haciendo a lo largo de estos últimos años, poco a poco, suave e intrascendentemente hasta este gris día.

Salpico este escrito con lágrimas cargadas de recuerdo, lo único que me acompaña ahora. Tan solo espero que allá donde estés, hayas por fin encontrado esa sonrisa que hace tiempo que no lucías.






martes, 21 de agosto de 2012

Summer Camp


     Llegaba el primero, solo, asustado por lo desconocido.
     Los árboles crecían a metros por segundo, el mundo cambiaba y yo no sabia donde quedarme.

     Poco a poco ibais llegando, hasta el punto que nos sentaron a todos en un jardín repleto de nuestras “amigas” las hortigas. Nos presentábamos uno a uno, con las mismas frases, para no quedar mal ante el resto.

     La situación dió un vuelco, la felicidad se iba apoderando de mi poco a poco de una forma curiosa e intrigante. Pasaban las horas como segundos, los días como minutos, las partidas a “culo”, “pichurri/chimichurri”, y alguna que otra a “cuadrado” llenaban nuestros escasos momentos de “official break”, compaginadas con horas de relajadas clases, y alguna que otra actividad, siempre acompañadas de las risas y la buena compañía.

     No sabía como expresar mi felicidad, mi sorpresa, de la manera más adecuada, pero me brindaron la oportunidad perfecta, para agradecer a 10 personas a la vez ser tan especiales. Las cartas. Aquellos trozos de papel que nos daban para escribir algo, normalmente de forma anónima y dejarlos en una caja de la cual más tarde iban a salir para ser leídos en público.

     Amargamente aquel lejano 15 de Agosto llegó, poco a poco el sonido de las cremalleras de las maletas, el ruido de las mismas bajar por las escaleras, se iba apoderando de un albergue adormecido por el cansancio acumulado. El desayuno fue interrumpido por el bus que iba a llevar a muchos a Madrid, las primeras lágrimas caían por las mejillas de la gente, otras iban por dentro, las despedidas, aunque sean “hasta pronto” y después de todo lo vivido, fueron realmente amargas.

     Pasaron un par de horas donde la gente que iba a irse en coche cerraba maletas, esperaba a sus padres, y no se si por suerte, llego mi turno. Fue demasiado para mí, tras tantos días, con tantas anécdotas y sentimientos me derrumbé, no había llegado al final de aquella escalera cuando mis ojos dejaron caer las primeras lágrimas, que más tarde, abrazando uno a uno iban a ser más pesadas, densas y con mayor sentimiento.

     Solo puedo dar las gracias, a cada una de las personas que han hecho que una pesadilla que iba a durar 15 dias se conviertan en el sueño de mi vida, y que el resto de días que iban a ser mi sueño, se conviertan en una pesadilla por estar sin ellos. GRACIAS.

Dear Princess


     Darte las gracias por estos maravillosos quince días me parece algo demasiado sencillo, algo que no cumple las expectativas. Aquellos gestos que transmitían tanto... merecen algo especial.

     La tristeza nos acompaña ahora, el recuerdo de algo tan bonito como complejo, algo que solo nosotros entendíamos, me hacía sentir especial, era algo que rompía esquemas, huía de los tópicos.
Has llegado a significar mucho para mi, por eso no concibo ahora un año (Porque ya estoy contando los días para verte el verano que viene aquí cerquita) sin ti, sin tu sonrisa, sin tus risas, sin tus ojos...y aunque parezca curioso, sin tu olor, aquel que tan loco me llevaba, simplemente por notarlo cerca de mi.

     Recuerdo cada uno de los momentos que he pasado junto a ti, como un tesoro, guardado con llave en el lugar mas remoto. Las despedidas nunca fueron mi especialidad, por eso se que no fue la mejor, no podía pensar en aquel momento, era un novato, las lágrimas caían por mi cara sin control, los sentimientos eran imposibles de esconder en aquel momento, y el tiempo cada vez pasaba más rápido según avanzaban las milésimas.

     El primer capítulo de esta historia se ha cerrado de una manera casi perfecta, solo espero que el resto sigan su línea para que esta historia de mucho de si, gracias princesa, te quiero.

     “Baby you light up my world like nobody else”

     “Sense tu jo no puc, sense tu si no hi ets, sense tu jo, no soc ningu”

     “Nevermind I'll find, someone like you”


domingo, 24 de junio de 2012

Passades les 00:00

     Estima, odi, rencor, amistat, perdó, amor, mai no podre trobar un adjectiu que puga definir tot alló que ens envolta, però, que ens envolta?
No ho se, m'agradaria no trigar massa en descrobrir-ho, pot ser no sigui tot bonic, però és el que hi ha, i vull saber-ho.
Massa secrets per algo tan simple, o no, potser no siga simple, sino complex, no trobo la manera adecuada de cada dia trobar un somriure, no trobo la manera de fer que ells teus ulls brillen i li lluiten contra el que siga.

(Alguns dies després)

     Encara no se que ens envolta, almenys al cent per cent, però si se que mai no em podran llevar eixa experiència, aquella de ser feliç, amb tu, sense cap persona més. Vam travessar les linies del desconegut, vam fer que aquella nit fóra inoblidable, i ara, hores després, encara puc recordar cada segon que vam compartir, com va ser tot...
     Sento la felicitat dins del meu cos, ningú me la pot llevar, o aixó crec, vull arribar a la fi de tot aixó, respectant els temps, però amb tu.


miércoles, 13 de junio de 2012

This door was always opened.

     La puerta nunca estuvo cerrada, habían demasiadas opciones, te las daba la libertad. Nadie te ataba, y poco a poco lo has ido descubriendo, hace días que lo noto. No puedo hacer nada, o al menos no entiendo que papel jugar.

     Antes podría haber estado horas y horas dándole vueltas, me habría gustado encontrarle respuesta a cada pregunta realizada, hoy no, ya no, criticabas aquello que ciegamente tu hacías, palabras vacías acompañaban tus sentimientos, todo quedaba ahí.

     Las cosas están volviendo a cambiar, pero esta vez es distinto, tengo ganas del cambio, me siento a gusto, parece que el cielo se ve al fin, quiero hacerlo mío, siento ser tan claro, quizás cruel, pero creo que tu no debes acompañarme en ese viaje, al menos de momento.


Amor a la amistad inestable.

     Pensé que esto no me iba a ocurrir, nunca he tenido problema para saber que anteponer a que, pero esta vez no. Estoy perdido, el mundo me dice que haga lo que mi corazón me dicta, mi cabeza es respetuosa, lucha contra el mundo con los valores con los que me han educado.

     Soy débil, frágil, sutil, o nada de eso, quizá un indeciso con mucho que decidir y sin nada que perder. Llevaba meses buscando esta situación, pero, ¿es real? ¿fruto de mi imaginación? no lo sé. Soy incapaz de dar el paso, medito hora tras hora, día tras día, sin conseguir resolver el problema, sin hallar el más mínimo indicio de respuesta.

     Jugamos al juego de la distracción día tras día, no se si lo merezco, si lo merecemos, si lo mereces, o si lo mere él. Pienso en todo y digo:" Joder, lo claro que lo tenía, pero ahora soy incapaz", todo esto es superior a mi, quizá todo esto no sirva para nada, estamos jugando, pero en todo juego hay una historia oculta.


lunes, 28 de mayo de 2012

Dear Friend.

Dear U :

Siento no haber podido acercarme más a ti, supongo que no lo habría hecho mal, pero me alegra saber que al menos encontraste alguien que te hiciera de soporte. Me gustaría decir que eres contagiosa, tu sonrisa invade este mundo de mortales, y cuando no la paseas, se convierten en pobres. Se que no soy digno merecedor de saber porque tus ojos no brillan, porque tu sonrisa ha perdido protagonismo, solo espero que vuelvas a ser la de antes, la que inunde de sincera alegría este mundo tan caótico.




domingo, 27 de mayo de 2012

Ciclos de la vida.

     Todos sabemos que en la vida hay ciclos, normalmente se cierran, se abren... Pero este no, se abrió hace ya casi ocho años y aun no se ha cerrado, tampoco ha cambiado.

     Las cosas se desgastan, y sobretodo algo así, este fin de semana se ha demostrado, ese ciclo debe cambiar.

     Todo ha ido sobre ruedas este fin de semana, nunca mejor dicho, quizá no estén tan cualificados, no tengan tanta experiencia, pero eso no sirve de nada para motivar a unos cuantos chavales. Has de tener ilusión, pero sobretodo, sabérsela transmitir.

     No digo que hagas mal las cosas, tampoco quiero que te vayas, te tengo como un modelo a seguir, solo digo que las cosas han de cambiar, incorporar gente nueva, darle un lavado de cara al banquillo.

     Si, un segundo entrenador, alguien de casa, que te ayude. Alguien que sepa contener esa ira que tu irradias desde el banquillo, que calme esos huracanes y nos haga entender las cosas.

     Alguien con quien seguir aprendiendo, de otra forma, y manteniendo la tuya.


miércoles, 23 de mayo de 2012

Madurez de la infancia.

Supongo que no te das cuenta, si no no destrozarías aquello que dices que quieres tanto. Permíteme discrepar. 

Todo era perfecto, las cosas iban sobre ruedas, dos simples mensajes sincerando parte de nuestra historia nos hacia sonreír a la abrasadora luz del Sol. Poco duraría esto, al llegar el superficialismo a la realidad. 

Haces pensar que eres diferente repetidas veces, pero no acabo de creer si es real. Dices que maduras, pero no lo demuestras, tus simples contestaciones de cría, de "quince" años. 

Miras a la gente por encima del hombro, te crees superior, lo eres, pero no acabo de saber en que ámbitos.

Supongo que la cuerda que me ata a ti es demasiado fuerte como para romperla ahora, tras otra serie de comentarios a destiempo. No se que me pasa contigo, no se si es amor, amistad o desesperación, no se como explicárselo a aquellos que realmente les importo, quizá porque ni yo lo se, no se si una conversación sincera contigo al cien por cien podría ayudar, o simplemente volverme a tirar al vacío existencial.


sábado, 12 de mayo de 2012

What about her?

¿Y ella? Nadie le pregunta, nadie se preocupa, nadie le acerca su hombro.
Siente como nadie le devuelve lo que ella presta, todos se van quedando poco a poco partes de ella, de su alma, de su ser.

Su corazón se rompe en diminutos pedazos al pensar que no le pasa nada, pero que si le pasara, sería la soledad su única compañera, quien la consolaría. Siempre ha carecido de un hombro fuerte en el que apoyarse, alguien en donde encontrar refugio, consuelo, entendimiento.


miércoles, 2 de mayo de 2012

Hipocresía, el oxigeno de la sociedad.

Poco de toda aquella gran mentira creí aquella noche.
No se a quién ni como, pretendía engañar.
Lo más lejano a la realidad.

Poco a poco aquella mentira se iba maquillando, y así,
hacía ver algo demasiado real, su ser lo llegó a creer también.

Poco a poco el mundo recobraba y a la vez recordaba una falsa realidad,
una felicidad bañada por el dolor,
una sonrisa marcada por la nostalgia.

... Pero volvió el huracán,
arrasando con todo y todos,
dejando por supervivientes a aquellos ajenos a la historia,
aquellos que solo leyeron el índice.


martes, 1 de mayo de 2012

Ojazos

¿Por donde empezar? Tal vez por el principio, pero no lo recuerdo, miento, lo recuerdo, no lo podre olvidar jamás. Desde el primer día supe que ibas a ser importante para mí, pero no imaginaba que tanto. El principio quizá no fue el adecuado pero... ¿que más da? No quiero principios si tengo historia por delante. No concibo un día de esta vida sin pensar en ti, sin querer hablar contigo, me llenas, te necesito.

Siempre querré lo mejor para ti, por eso se que puedes estar más allá de lo que estas, me permito el lujo de decírtelo. Si te soy sincero muchas veces sufro al ver que no recibes, algo tan simple, como es el amor, algo que cualquier persona con ojos y corazón te podría dar, algo que a mi, me gustaría darte. Es imposible, sería romper lo forjado por  lo mas fuerte,la amistad.

No hay luz en el mundo si no abres tú los ojos, brillan, lo sabes. Siempre te lo digo, no me canso, tus ojos brillan demasiado, alumbran los días grises del resto de mortales.

FELICES 15 OJAZOS.
Att: Rulitos.

miércoles, 18 de abril de 2012

Abandono al Océano.

     Estúpido chico, la has dejado marchar, ciego has estado, a tus pies ha estado.
Meses de pasión, amor, discusión y desesperación. Jamás recuperaras aquello que acabas de perder, mucho tendrás que buscar para encontrar algo parecido, jamás igual. Es única, su belleza, la acompaña una singular melodía, las olas en la orilla.

     Déjala en libertad, es necesario, quiere ser libre, ya no pertenece a tu vida.

     Desaparece, lo más rápido y lo más callado posible, coge tu maleta.

Te quiso, te amó, no lo dudes, no se merece esto, déjala libre, volar sin tu recuerdo.

Tears from Nightmare

La soledad acecha, parece que el mundo corre huyendo de ella, no consigo la velocidad suficiente, me quedo atrás, rezagado.

Hay de demasiados tipos, no se como la gente consigue huir de todos, al menos de la mayoría, ¿por que yo no puedo?

Mi vida tiene una estabilidad...no tengo estabilidad, tiene demasiados altibajos en un mismo día, quizá por eso nunca acabo de ser feliz, no acabo de llegar, a esa ansiada regularidad.

Es una canoa por el río montañoso, cascadas, rápidos, solo la calma llega al final del recorrido, al final de todo. La muerte.

lunes, 9 de abril de 2012

One more time.

Otra vez sus alas han vuelto a caer, y con ellas su cuerpo, su alma, su felicidad.

Se siente vacío, sin aspiraciones, con poco que ganar, mucho que perder, tampoco tanto, tan solo lo que tiene.

Refugiado en lo que puede, música y compañía de calidad, intenta alejarse de la realidad, de su realidad, aquella que le ha acompañado los últimos años, y que si el no lo intenta, muchos más le va a acompañar.

¿Culpables? Esta vez nadie, bueno, tal vez el tiempo libre, que invierte en pensar, inocente, piensa que todo acabará bien, claro, esta vez no hay terceros, solo él, el de siempre.

Será pasajero, pronto volverá a estar bien, pero no sabe cuando, todo es relativo.


Conocidos, por segunda vez.

     Nada ni nadie acompañaba a las sonrisas hoy, estaban vacías, pero de forma especial. Poco podía mejorar mi día, sin embargo salió un poco mejor de lo esperado, eran tus ojos.

     No solo ellos, también tu forma de mirar, tu forma de sonreír, de hacer brillar aun mas, junto al Sol, mi gris día. Nada va a cambiar a partir de ahora, o eso creo, al menos para ti, seguirás ignorando mi existencia, dentro de unos días ya ni te acordaras de mi, todo lo contrario por mi parte.

    Has sido una persona de las que dejan huella en mi, de las que sin hacer NADA, marcan un día, una sonrisa, un brillo de mirada especial, de las que con ellas, el silencio es música, la cual odio interrumpir.

     Solo espero algún día, conocerte por tercera vez, con tus ojos y tu sonrisa, para pasar un agradable día.



Viejos tiempos.

No, puedes estar tranquila, no eres en estos momentos una preocupación, simplemente, creo que mereces un espacio, en este pequeño rincón, mi blog.

Eres una persona especial para mi, siempre lo has sido, quizá porque fuiste la primera que me hizo sentir especial entre la multitud. A nuestra manera, cada uno vivió el momento como deseó, disfrutando cada pequeño instante, nada que reprochar, por mi parte.

Fuimos felices, repetidas veces, motivo de sorna para algunos, para mi también a veces, aunque luego pienso, soy egoísta, los dos hicimos lo que cada uno sentía, dejando de lado las presiones de terceros, esto nos honra, creo.

No he podido evitar estos últimos días recordar todo lo que hemos pasado, juntos y separados, al ver a unos amigos, pasar por una situación parecida.

Tan solo esto, dejar una pequeña huella de una gran historia.

domingo, 8 de abril de 2012

Dearest Love.

Dearest love,

    I love you. I hope you'll never read this letter, if you do it, maybe you aren't going to say me anything more. I don't know how I'm feeling, but I have a little idea. Since I first met you I felt something special. I hope one day we're gonna walk the same way, together. "You were born to be my babe, and baby i was made to be your man." This sentence from the song "Born to be my baby" by Bon Jovi, encourage me, a lot. Maybe, we aren't going to be aything more than friends, but dreaming is free. I'm happy enough having you as a good friend. Each day, when we talk about us, I know we were born to stay side by side. I'll wait, until my day.

                                                                                                                                                 


Words can't say what a love can do.

Entre otras muchas, casi infinitas.

Gracias, por tener una frase que citar en cada momento.

Gracias, por no dejar solo a nadie, en ningún momento.

Gracias, por tener una canción para cada cada momento, para cada situación.

Gracias, por enseñar a quienes querían aprender.

Gracias, por vuestras sesiones de terapia, llamadas conciertos.


GRACIAS, BON JOVI.

                 

domingo, 1 de abril de 2012

Wake me up, when June ends

     Desgaste de pilas.

     No por favor, otro año más no, y menos este, siento una horrible desesperación, un ansia desmesurada.

     Cada Septiembre siento como el verano ha servido para descansar, de una manera u otra, nunca pienso que el curso son nueve eternos meses, con muchos, quizá demasiados contratiempos. Tenemos Navidad, Pascua, y bueno, depende de ciudades, más o menos fiestas locales, pero, ¿de verdad sirven para descansar? No, no lo creo.

     Esa total desconexión solo nos la aporta el verano, dos meses, de distancia al mundo exterior, cada uno en su mundo paralelo.

     Poco te desgastan los madrugones, las eternas clases, y más aun en las asignaturas que menos aprecio tienes. Son los disgustos, las discusiones, y los malos rollos, siempre he pensado que la rutina va ligada a ellos.


martes, 27 de marzo de 2012

Un Infinito Peculiar

     Sus oscuros ojos miran por la ventana húmedos, gris día hace fuera. Cansada vuelve a pensar, un equilibro entre la tozudez y la incomprensión, algo que se podría haber evitado.
   
     ¿Por qué él? Nos preguntamos muchos, supongo que nadie ni nada lo puede explicar, es algo sobrenatural, algo de la madre naturaleza. No lo merece, pero que más dará que lo diga yo, o que ella misma lo sienta, eres tu quien debería hacer cambiar las cosas.

     ¿Eres incapaz, o no quieres hacerlo? Supongo que ni tú lo sabes, inocente, creíste que podías manejar la vida  de quien te amaba, algo con lo que podías jugar, algo material, sin sentimientos. Ahora ves un descontrol en tu proyecto, caes débil, sin poder escapar, has labrado atroz camino por el cual vas a pasar tú, solo.

     Serán de ayuda los abrazos que los demás le demos, las horas en las cuales este acompañada, pero cuando todo acabe, y la soledad, si es que aun no la tiene, se le venga encima, te tendrás que sentir culpable, al menos si es cierto que la amabas.

domingo, 25 de marzo de 2012

Should I get worried?

No, no lo creo, es algo que ya sabía, algo que nadie desconocía.

Siento indiferencia, ¿debería afectarme? ¿preocuparme? No lo creo, es algo que ya estaba escrito, algo que no se podía cambiar, un nuevo capítulo de esta eterna novela.

Más me preocupa que personas ajenas a esta historia formen parte de ella, como papel secundario, y que les termine afectando, me preocupa que lo paguen terceros, simplemente por querer derruir a un mayor número.

Se que no os preocupa a vosotros, tan superiores que sois, destrozar los sentimientos de cada día más personas, os vais labrando vuestro propio camino, aquel que os lleva al destino menos querido.

No acabo de comprender, sería justicia salomónica o crueldad, supongo que ambas, son sinónimos.

lunes, 19 de marzo de 2012

Change preceded by chaos

    He cambiado, no lo he podido evitar, espero que para bien. Antes, después de unos gritos como los de ayer, habría estado mal, fatal, ahora no, ya lo noto como parte de nuestra rutina, dos días bien, cinco mal. Ya no se que más hacer, si es que tengo que hacer algo, o dejar correr el calendario. Supongo que nada es para siempre, al menos conmigo, que soy una persona difícil, y que pocas personas duran cerca de mi mucho tiempo, pero espero que con mi cambio, esto también haya cambiado, que a partir de ahora, con los demás pueda estar bien, casi siempre.Volveré a intentar recuperar parte de lo perdido, supongo que lo necesito, nunca me conformaré, y más si en todo este enredo siento que la culpa fue mía.

     Supongo que el cambio apareció aquel día, aquella conversación, con quien menos lo esperaba, derramé las lágrimas contenidas durante meses, no podía parar, me lo pedían mis sentimientos. Conocer gente ha ayudado, y más aun para darme cuenta, que existe aquel tipo de personas, las cuales no te hagan sufrir, o estar malhumorado, las veinticuatro horas del día.

      Es cierto, Andorra me ha cambiado, sabía que me iba a cambiar, por eso quería huir una semana, escapar de mi realidad, abandonar un mundo. He vuelto con puntos de vista diferentes, echando de menos a quien no esperaba, y con ganas de más cambios.

jueves, 8 de marzo de 2012

No pretendo que lo entendáis, solo que lo aceptéis.

Siempre ha sido así, los años no lo van a cambiar, al menos mientras se pueda permitir. Cuando cumpla mi mayoría de edad, espero que siga siendo así, y hasta que el cuerpo aguante. Me importa bien poco sacrificar una semana como esa, supongo que es porque nunca la he vivido, pero sigo ignorándola, pocos lo entienden, casi nadie. No hay día que no piense en ello, en ver las blancas montañas y sentir que mi sitio es ese, y no la playa y el calor. Sentir la velocidad en todo tu cuerpo, el riesgo, el deporte al límite, solo vivo eso una semana al año, una semana que nunca olvido. Amo el esquí, lo practicaría como deporte principal si en el desert de les palmes se pudiera, nadie que no lo haya experimentado puede hablar de el, y quizá, gente que lo haya hecho, no la haya vivido como yo. He crecido con muchas cosas, pero sin duda, que cada año, aumentara mi talla de esquís, de botas, o poder bajar una pista que el año anterior mi nivel no lo permitía, me creaba una satisfacción especial, seguir a los mayores, alcanzarles. Ahora ya pocos quedan en el grupo, es más, a raíz de un acontecimiento inesperado, el año pasado también mi hermano y yo lo tuvimos que abandonar. Pero la pasión sigue ahí, la llama aun no se ha apagado, espero que nunca se apague, por eso, cuando os oigo decir que soy idiota por perderme 10 días de borrachera, no me afecta, pienso en el primer descenso, o en el último, o en el primer salto que haré, y se me va el pesimismo. Me ayuda a evadir mis problemas, muchos últimamente, quizá demasiados, por eso necesito ya ese viaje, al país que siempre he amado, en el que cada año he ido creciendo durante unos días. Supongo que si no hubiera esquiado nunca, no me sentiría atraído por ello, pero una vez lo sentí a escasa edad, decidí no perderlo nunca, a no ser por causa mayor.

domingo, 26 de febrero de 2012

My Life is a Rainbow Roller Coaster

No me lo esperaba, no tenía motivos para esperarlo, al menos eso creía. Pensaba estar en la cima de la montaña, bueno, casi en la cima, incluso creo que estuve cerca de conseguirlo, pero no, algunas personas se han encargado de volverme a tirar pendiente abajo, sin pensarlo dos veces. Quise pensar que lo que pasó fue una divertida anécdota, pero no, estaba equivocado, era el perfecto anzuelo, con el que algunos se encargarían más tarde de devolverme a mi sitio, segunda linea. No se donde creíais que me había perdido, también yo sabia que esa realidad, no era real, no necesitaba vuestros hostiles comentarios con los cuales os regocijabais en los defectos ajenos, me gusta pensar que el tiempo pone a cada uno en su sitio, pero se que a veces, es cruel pensar en el dolor futuro, para aliviar el presente. No os necesitaba, habéis estado mucho tiempo cerca, pero no a mi lado, nos os necesitaba en esta ocasión, sin embargo, si se quien esta, ha estado y estará a mi lado, por eso no me deberían afectar algunos de esos comentarios, pero soy débil, habéis conseguido vuestro propósito, solo deseo una cosa, que nadie os haga lo que me habéis hecho, volverme a tirar, a ese pozo del que hace poco había salido.

sábado, 18 de febrero de 2012

Nunca habré hecho el suficiente ruido.

Soy asi, y me gusta demostrarlo asi. Nunca tendré suficiente, cada día lo haré mas fuerte, se que a la mayoría, por no decir todos, no os gusta que lo haga, pero es mi forma de ver la vida, de sentir, de aprender, de sobrevivir. Porque un día que no lo hago, es un día que no debería haber existido, amo la música, y amo la percusión. No hay momento en el día en el que al verla, no tenga una obsesión enfermiza con la que enloquecer haciéndola sonar. Nunca habré tocado las suficientes canciones, y los suficientes ritmos como para decir, paro por hoy. Paro por los vecinos, y por el ambiente en casa, no porque me apetezca, o me haya cansado. A pesar de ser electrónica, si te da el impulso de tocar, si es mas tarde de las... no puedes. no es un instrumento, que regules el volumen, por eso me gusta, aunque me cree mucha frustración. No hay reto mas grande que llegar a ser uno de los grandes, aprender de ellos, es la gran ayuda, por eso nunca habré oído las suficientes veces esa canción de Bon Jovi, ni ese break que Tré Cool hace que parezca fácil. Se que nunca llegare donde han llegado ellos, pero la felicidad que me proporciona este instrumento, me hace seguir con el, a pesar de todos los comentarios, y bromas que me gastéis. Es mi forma de expresar lo que siento, a parte de escribir aquí, por eso, nunca dejaré de tocar. "I won't give up."

jueves, 9 de febrero de 2012

I'm scared

Que decir, que me da miedo, mucho miedo. Después de muchos meses sin encontrar alivio, sin hallar la más remota felicidad, supongo que ahora no puedo tener un presentimiento que sea bueno. Quizá todo sea porque ha sido repentino, a penas unos minutos han hecho falta para darme cuenta... ¿Te quiero? supongo que he de darme tiempo, supongo que otro día más ayudará a descifrar este enigma. La forma en que tus ojos miraban esa cantidad desmesurada de trastes, la forma en que tu púa acariciaba las cuerdas para hacerlas sonar, la suave melodía que nos aturdía y no dejaba concentrarnos. No pretendo que un par de cumplidos lo consigan, tampoco un par de miradas, ni unos compases con un gran sentimiento, solo quiero ser feliz. Ojalá todo esto no pase en vano y estas frases no queden en el olvido, en un remoto lugar del registro de google.
"Is in our(your) head..."

domingo, 29 de enero de 2012

Sueños desestabilizantes

Crear una realidad, el prototipo de la felicidad, un fallo. Nuestro subconsciente nos traiciona, no puedes fabricar algo de la nada y creerlo, sin ser realidad... Solo empeora las cosas, crea una autoestima falsa, una felicidad inexistente, que nadie percibe, solo tú en tu más remoto interior. A pesar de que la gente te devuelva a la realidad, has de saber diferenciar de quien lo hace para ayudar, y quien para lo contrario, y se que ella, jamás lo hará por lo segundo. Necesitas tiempo para encontrar tu sitio, por lejos que este o pequeño que sea, creer algo, para por la noche soñar lo contrario, solo significa, que tú estas equivocado, tu subconsciente te devuelve de un golpe a la realidad, y has de volver a empezar.


jueves, 26 de enero de 2012

Un edificio derrumbado.

Supongamos que la vida es un edificio, de varios pisos, cada uno representa una etapa de la vida. Nacer, la planta baja, crecer los pisos y oficinas, y morir la azotea desde la cual muchos saltarían prematuramente. Supongo que teniendo el primer piso con goteras y grietas, me he puesto a construir sobre él, de forma compulsiva. No hay arquitecto que re diseñe el edificio, tampoco constructor que quiera invertir, solo el albañil, que quiere rectificar sus errores y volver a construir, corrigiendo cada uno de sus pasados errores. Un edificio no se levanta de la noche a la mañana, y mucho menos cuando hay que trabajar, varios de los 14 pisos que contiene el gigante. En estos últimos días, el albañil ha progresado en las plantas inferiores, pero las ultimas, han estado decayendo a causa de las goteras por las lluvias constantes de los últimos días. Pronto llegará a esos pisos, tendrá que enfrentarse a todos los obstáculos sin rodeos, con mano dura, pero guante de seda.



miércoles, 25 de enero de 2012

no one can change it

Supongo que ya esta, todo esta perdido, no queda opción. Yo me lo he estado buscando, yo me lo he encontrado, pensé que iba a poder soportarlo, o que se iba a poder arreglar en algún momento en un futuro. Supongo que ya no, supongo que lo que he hecho hoy ni tiene nombre, tampoco explicación y mucho menos perdón. Me he pasado, me he dado cuenta nada mas abandonar la ultima palabra mi boca... Pero no podia poner pausa, tampoco stop... Se que no puedo con estas lineas pretender que tu me perdones, nunca lo harás, me lo he ganado.  No se como te enterarías de todo, pero solo se que tenia que decírtelo yo... me negaste toda opción sin dejar respirar. No pretendía conseguirte, tan solo quería que entendieras muchos comportamientos que he tenido a lo largo de estos duros meses. Supongo que ahora con todo a la luz, tan solo soy un objeto del pasado, ya casi olvidado.

domingo, 22 de enero de 2012

#time + #love

No tenerte cerca crea dudas, miedo, vacío, tristeza, infinitos sentimientos con los cuales ninguno esta a gusto. Traté de evitar esta situación, pero me fue imposible, intenté no romper el equilibrio, pero no pude. Ahora con nada en mi haber, y todo perdido, no pretendo encontrar nada mas que un respiro, algo que me ayude a valorar, aquello que un día tuve, y que probablemente jamás volveré a tener. Muchos dicen que no debo, pero unos pocos me ayudan a pensar, que aquello que creo, es lo menos malo para ambos. El tiempo corre en mi contra, y  se que solo yo lo puedo detener, fabricar aquello que tanto busqué para conseguir una décima parte de lo que aspiraba. El amor es así, nunca te da aquello que tu pretendes, es espontaneo, repentino. Muchos significados encuentro en el diccionario para la palabra amor, ninguno de ellos me gusta. Para mi, amor es volar sin despegar, soñar sin abstraerte, sacar una sonrisa cuando el más duro revés te golpea, por eso se, que esto que siento, no puede ser explicado por palabras, tampoco por hechos, sino por el tiempo, aquel que quiero parar, para nunca volver a restablecer.

viernes, 20 de enero de 2012

everything will be okay in the end, if its not okay, its not the end.

Supongo que esto no es un final, tampoco el tiempo muerto... pero si unos cuantos triples en contra.Necesito una jugada magistral, tan solo los grandes la podrían realizar. Me siento vacío cuando no estas, siento que he de dejar todo lo que me rodea para optar a la distracción, tan solo pocas cosas me abstraen de esta situación, y ninguna de ellas es poner la radio,escribir desahoga pero no soluciona, tampoco dormir. He pasado noches en vela intentando encontrar la explicación de esta situación, no es nada sencilla. Supongo que las cosas no cambian solas, todas tienen un motivo, esta vez el motivo es simple, y no me ha costado de encontrar, pero es uno demasiado importante como para elegir un momento al azar. Pienso que tampoco nuestras personalidades no ayudan, ambos tenemos genio y orgullo, y nos cuesta tomar la iniciativa en conversaciones trascendentales, solo pido un poco de valor, que me ayude a deshacer este entuerto, que cada dia aumenta más, y solo una solución se me ocurre. Nadie es partidario de mi decisión  pero yo no veo otra. Momento + Valor = a partido remontado y fin del campeonato.

#mvp 2.0

No han caído aun suficientes piedras en mi muralla, quedan pocas, pero espero que tu me ayudes a reconstruirla, en estos momentos en los que lo único que siento es confusión, solo tengo una cosa, clara, quien  esta ahi, quien me da los consejos. Nuestros muros son diferentes, y los frentes también, no son comparables, pero espero poder ayudarte en tu guerra, y que tu me ayudes en la mía. No tengo las suficientes palabras en el tintero como para agradecerte lo mucho que me estas ayudando, tampoco mucho lo que me sorprende esta vida, cada día mas. En estos momentos de tanta indecisión, una de las pocas cosas claras que tengo es una, y es que quiero   tenerte cerca como amiga, hasta que no quede ningún muro que derribar, ni los actuales ni los futuros, tampoco los pasados y derrumbados. Es por todo lo que estas haciendo, como lo estas haciendo... eres muy especial, espero poder forjar una gran amistad contigo, supongo que el principio ayuda, pero esto va a seguir, no esperes que voy a dejarte sola nunca ;) #mvp

sábado, 7 de enero de 2012

Less Than a Week

Tan solo 4 días han hecho falta para resarcirme, 4 días en los que he cambiado  la tristeza y las dudas, por las charlas y el desahogo. Nunca pensé que en tan poco tiempo podrían cambiar tanto las cosas para bien, gracias a una persona inesperada.Este 2012 lo encaro con grandes expectativas, luego quizá queden en agua de borrajas, pero al menos un día llegaron a ser algo. Espero poder compensarte a fuerza de consejos todo lo que tu en estos días has arreglado sin habértelo yo pedido, Most Valuable Person #MVP